Los van de droom om een Mediterraan restaurantje te creëren waar je in een ongedwongen sfeer kan genieten van een vakantiegevoel in eigen stad had dit restaurant nog een belangrijk ander doel, een maatschappelijk doel. Het idee was dat wij juist géén horecatijgers aannamen die perfect met een dienblad konden lopen of al jarenlang in een keuken hadden gewerkt. We wilden juist díe mensen een kans geven die in de marge van de samenleving zitten.
Zo kwamen de desserts van een vrouw die al jaren niet aan een baan kon komen, liep er een Poolse jongen in de bediening die nergens aan de bak kwam omdat hij de taal niet goed sprak en hadden we een eenzame klusjesman van 68 die iedere dag het terras opknapte in ruil voor een bordje eten en gezelligheid. Ook was mijn keukenteam zo opgebouwd. Veel van hen wisten bijna niet eens het verschil tussen een komkommer en een courgette, laat staan hoe je dagelijks 250 mensen te eten moet geven.
Het eerste jaar dat ik de leiding had over de keuken was er een afwasser in dienst. Een jongen van 23 jaar die door een extreme vorm van eczeem zijn droom om kok te worden helaas niet kon realiseren. Hij zat in een negatieve spiraal, kwam elke dag te laat en lapte de regels aan zijn laars.
Halverwege de zomer heb ik hem een kans gegeven. Als hij élke dag op tijd zou komen mocht hij van mij in de keuken komen werken. Het bleek een geweldige kok te zijn. Hij had gevoel voor smaak en voor eten. En dat terwijl hij zelf bijna niks kon eten, omdat hij voor zoveel dingen allergisch was. Op hete zomeravonden stond hij te ploeteren achter een bakplaat van 300 graden. Zonder te zeuren.
In die tijd werkte ik ook als vrijwilliger in de Pauluskerk. Ook daar werkte een afwasser die vroeger bij het AD heeft gewerkt als fotograaf. Hij werd onder meer uitgezonden naar rampgebieden om foto's te schieten. Door wat hij daar heeft gezien heeft hij een post traumatisch stress syndroom gekregen. Door slechte begeleiding is hij aan de drank geraakt. De Pauluskerk was de enige plek die hem nog een kans gaf. Doordat de afwasser was doorgeschoven naar de keuken kwam er bij ons een plek vrij. Er ging een wereld voor hem open. Hij kon lekker in de buitenlucht werken, werd omringt door allerlei mensen die hem weer een kans gaven.
De reden dat ik dit vertel is omdat ik hier vorige week ben langsgereden. Opnieuw is dit restaurant opgebouwd voor komende zomer en wat tref ik daar aan? De afwasser is gelukkiger dan ooit en werkt nu in de bediening en degene die een kans kreeg in de keuken heeft het geschopt tot één van de leidinggevenden.
Het raakte me om dit te zien. Om te beseffen dat iets wat voor ons iets kleins is een mensenleven kan veranderen. Wat ben ik blij dat wij met de AFAS Foundation de mogelijkheid hebben om bij te dragen aan het geluk van mensen over heel de wereld. Het bezorgen van een lach op iemands gezicht is naar mijn idee waar het uiteindelijk écht om draait.